باغ ایرانی، زبان مشترک منظر در ایران و هند

باغ ایرانی به عنوان یکی از مهم‌ترین سبک‌های باغسازی و معماری منظر در جهان شناخته شده است. باغ‌های ایرانی در هند نشانگر بکارگیری شیوه استقرار سریع حکام گورکانی هند (بابر، همایون، اکبرشاه، جهانگیر، شاه جهان و...) بر هند است؛ همان شیوه‌ای که توسط تیمور و اعقاب او در سمرقند و هرات به عنوان الگوی تغییر روش زندگی از چادرنشینی به تشکیل دارالسلطنه و استقرار در پایتخت بکار گرفته شد. تفاوت‌هایی که در اقلیم و آب و هوای هند با ایران وجود داشت، سبب شد که دوگونه‌ از باغسازی ایرانی‌ـ باغ‌مقبره و باغ‌آب (طبق تعریف نویسنده)ـ بیشتر مورد انتخاب قرار گیرد؛ این‌گونه از باغسازی در اکثر باغ‌های ایرانی ساخته شده در دوره گورکانیان بکار رفته است. این تحقیق مطالعه‌ای تطبیقی است که با روش تاریخی به بررسی عوامل مؤثر در شکل‌گیری باغ‌های ایرانی در هند، گونه‌شناسی این باغ‌ها، مقایسه آنها با باغ‌های ایران (ابعاد مشترک و تفاوت)، می‌پردازد و درصدد است نقش باغ ایرانی را به عنوان نشانه‌ای از اشتراکات فرهنگی کشورهای ایران و هند مطرح کند. در این راستا بررسی مشابهات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی و زبان مشترک معماری دو کشور، در دورة گورکانیان و صفویان مورد نقد و تحلیل قرار خواهد گرفت.